Αυτή τη βδομάδα, καθώς περνούσα λεπτά, ώρες, φάνηκε μέρες, προσπαθώντας να αναπνεύσω λόγω ενός non covid related κρυώματος, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να θέσω προτεραιότητες· ότι πρέπει, για μια φορά, να θέσω όρια στην πίεση που ασκώ στον εαυτό μου. Δε μου είναι πολύ εύκολο να αποδεχτώ ότι όσο κι αν το νιουζλέτερ είναι μια βαθιά ευχαρίστηση, και το κείμενο που γράφω, κάποιες φορές Δευτέρες, κάποιες φορές Σάββατο, μια ανακουφιστική ικανοποίηση, είναι ταυτόχρονα και μια self imposed πίεση που δεν χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιον άλλο, λιγότερο εμμονικό, δε θα ετίθετο καν ντιμπέιτ. Σε κουράζει; Σταμάτα το. Για μένα ήταν αντικείμενο εσωτερικής συζήτησης. Δεν αποδέχομαι εύκολα την όποια παραίτηση.
Φυσικά, τα πράγματα λέγονται όπως τα ονομάζουμε. Αυτό που έχει σημασία, θαρρώ, είναι ότι η ανάθεση προτεραιοτήτων έγινε και νιώθω την ανάγκη πλέον να μην τηρώ τα ραντεβού μου, τα οποία περίπου το 50% των subscribers μου τηρούν μαζί μου. Θέλω να πω, δεν δηλώνω ότι δε θα ξαναγράψω· επ’ουδενί, αλλά ότι αν συνδυάσουμε το κρύωμα το οποίο εικάζω ότι θα κρατήσει άλλες 6 βδομάδες, μέχρι να γεννήσω δηλαδή, τη μητρότητα που θα μπει σαν μπουλντόζα από ένα ξεχαρβαλωμένο παράθυρο, και μερικές ανειλλημένες δημοσιογραφικές υποχρεώσεις, λέω να αφήσω ελεύθερο το μυαλό και το χέρι μου να παράγει κείμενα αν και όποτε το νιώσει.
Είναι, ταυτόχρονα κι ένα milestone που συμπληρώνεται αυτή τη βδομάδα. Το νιουζλέτερ γιορτάζει ένα χρόνο ζωής! (Αυτό του αξίζει ένα θαυμαστικό και αυτά δεν τα δίνω αβέρτα) Αποφάσισα λοιπόν, εν είδει απογραφής, να θυμηθώ και να μεταφέρω μερικούς από τους προβληματισμούς με τους οποίους ασχολήθηκαν τα 44 κείμενα μου.
Για όποιον θέλει να (ξανα)διαβάσει μερικά παλιά κείμενα
Reality on steroids Γενάρης Κάπου στο Ιράκ, είμαστε σε ένα αεροπλάνο, μας βομβαρδίζουν, πέφτουμε, προσγειωνόμαστε, διεφθαρμένοι πολίτες αυτοκτονούν με όπλα μπροστά μας, η αδελφή μου μού γράφει ότι δε χώρισε τελικά, μαλακία στις διακοπές, κι εγώ σκέφτομαι το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε, γιατί είμαστε σε διακοπές κι εμείς.
Λουσία Μπερλίν μερικές λέξεις γύρω από το φυλαγμένο μυστικό της αμερικάνικης λογοτεχνίας
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω το τσιτάτο που κατέστρεψε την παιδική μας ηλικία
Η πρώτη φορά που ζεις έξω “Θυμόμαστε την πρώτη φορά που ήμαστε στη Ζυρίχη και βλέπαμε εκείνη την παρέα Γάλλων να χαζομιλάνε, και σε κάποιο αεροδρόμιο, με τους φίλους μας, ξαφνικά σωπαίνουμε και καταλαβαίνουμε ότι είμαστε εκείνοι που θαυμάσαμε, χωρίς να γνωρίσουμε, χωρίς να μάθουμε ποτέ, όπως ποτέ δε θα καταλάβουμε τι έγινε σε μας. Ποια σύναψη του μυαλού μας κατρακύλισε, κι έγινε κάτι άλλο, αλλά τελοσπάντων, κάτι έγινε, γιατί ξαφνικά κάπως αλλάζουμε το διάλογο.”
Όλες οι μέρες είναι η ίδια μέρα. Η γιαγιά Μάρθα και η καρτερικότητα στον κορωνοϊό
Πιες ένα μεγάλο ποτήρι νερό και θα δεις ότι δεν πείναγες, δίψαγες. Αυτά που η γενιά μας παλεύει να ξεχάσει
Αν δεν ισχύει ότι η γονεικότητα μας κάνει ευτυχισμένους, τότε, γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε παιδιά;
Το σώμα ως δοχείο ζωής
Θα τα λέμε παρακάτω.