Νομίζω πως θα με σκοτώσει. Να μια φράση που δεν περίμενες να πεις, κι όμως τη λες. Τη λες και την ξαναλές, και αναρωτιέσαι τι κάνει στον ουρανίσκο σου, τι προκαλεί στο στήθος σου, πώς μπορείς να το χωνέψεις, και, αν η αγάπη μπορεί να φέρει βία· κι αν είναι φυσιολογικό. Αναρωτιέσαι, στο τέλος, τι σημαίνει αγάπη· αν είναι αγάπη αυτό που προκαλεί αυτήν την μήνιν. Ποιος φταίει· αν κάποιος φταίει. Σκέφτεσαι αν μπορείς να φύγεις· αν το θέλεις αρκετά.
Είσαι κορίτσι, καμιά φορά γυναίκα, καμιά φορά κόρη της μαμάς σου, ακόμη μπλεγμένη στα φουστάνια της που κρύβεσαι όταν δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις τον κόσμο, όταν ντρέπεσαι, όταν η συγκίνηση είναι υπερβολική, όταν ο κόσμος δεν είναι όπως τον φαντάστηκες, και πότε είναι, εξάλλου.
Σε λένε Κάρολαϊν. Είσαι μικρή, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, θα σου συμβούν υπέροχα πράγματα, just you wait, όλοι αυτό σου λένε, και τυχερή, που σε ερωτεύτηκε ένας τέτοιος άντρας, όμορφος, γοητευτικός, που ήρθε να σε συνεπάρει, που σε θέλησε, που σε κυνήγησε, και η μαμά σου αν και είχε αναστολές, λύγισε. Κανείς δεν αντιστέκεται στον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, ο κόσμος έχει φτιαχτεί γι’αυτούς τους πιλότους, που κυνηγούν δεκαπεντάχρονα κορίτσια και δεν κουνιέται βλέφαρο. Όλοι θα μιλήσουν για το φλερτ, τολμάει κανείς να μιλήσει για τα δεδομένα; Ένας εικοσιοχτάχρονος άνδρας που κορτάρει μια πιτσιρίκα· όχι. Δεν ψιθυρίζεται στα σοκάκια η λέξη παιδοφιλία: Είναι πολύ νωρίς και μετά, βέβαια, θα είναι πολύ αργά. Είμαστε στην Ελλάδα· ο πιλότος υμνείται για το σθένος του, για την ομορφιά του, για την εθνικότητά του. Είναι πέραν πάσης υποψίας.
Εσύ πώς νιώθεις; Πώς να νιώθεις; Σε έχει τυλίξει, κι αν είναι βίαιος καμιά φορά, κι αν σε κοντρολάρει, είναι για το καλό σου. Είναι όμορφο να σου λέει ένας άντρας ότι δε θέλει να του φύγεις, ότι δε μπορεί να ζει χωρίς εσένα· ότι θα κάνει κανένα κακό αν τον αφήσεις· βέβαια, μια μέρα όχι πολύ μακρινή, δε θα μπορεί να ζήσει με εσένα, ο κόσμος δε θα χωράει και τους δυο σας. Εσύ όμως δεν το ξέρεις.
Θυμάται κανείς τι σημαίνει να είσαι έφηβη; Πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά στο στήθος σου; Πόσο βαθιά ερωτεύεσαι; Πόσο τα λάθη δεν ξεχωρίζουν από τα σωστά; Πώς δεν προλαβαίνεις να πεις, εμένα ποιος θα με προστατεύσει; Κανείς δε θα σε προστατεύσει. Η ζωή σου δεν έχει καμία αξία. Εδώ καλά-καλά δεν υπάρχει πραγματικός, νομικός όρος γι’αυτό που θα σου συμβεί. Όταν ο πιλότος θα σε σκοτώσει, θα μιλήσουν, για νιοστή φορά, για έγκλημα πάθους, για την κακή στιγμή, για οικογενειακή τραγωδία. Θα προσπαθήσουν να απαλύνουν τη γλώσσα, να μην τολμήσουμε να πούμε την αλήθεια: ότι ο γοητευτικός σου σύζυγος, θα σε πνίξει δίπλα στο εντεκάμηνο βρέφος σας. Ότι αυτό που θα συμβεί έχει όνομα, έχει συλλαβές, γίνεται λέξη που μπορεί να φωναχτεί, είναι λόγος για να εκραγούμε, για να επαναστατήσουμε: Γυναικοκτονία.
Είσαι η Κάρολαϊν και δε σε σκότωσε κάποιος Γεωργιανός ή Πακιστανός ή έστω κάποιος Έλληνας οικοδόμος που θέλησε να σε βιάσει, όπως θα προσπαθήσει να μας πείσει ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος. Όχι· σε σκότωσε ο υπέροχος σύζυγός σου. Αυτός που ξέρει να χειραγωγεί όποιον τον πλησιάζει ώστε να μην κατηγορηθεί ποτέ. Είσαι πολύ μικρή για να ξέρεις γι’αυτούς τους άντρες. Έχει φροντίσει, εξάλλου, να σε αποκόψει από όποια μορφή κοινωνίας μπορεί να σε έσωζε. Φίλους, συμφοιτητές, οικογένεια. Κανείς δε θα είναι εκεί για σένα. Το ακούς; Κανείς δε θα είναι εκεί για σένα.
Έπειτα, όταν έχει φροντίσει να σε σκοτώσει, και έχει, πολύ επιδέξια, σκοτώσει και το σκύλο σας, για ποιο λόγο, ποιος ξέρει, μήπως γιατί είναι ένας αιμοσταγής δολοφόνος, θα δηλώσει ληστεία και στην αρχή θα τον πιστέψουν όλοι. Θα σταθεί δίπλα στη δυστυχισμένη μητέρα σου, θα ποστάρει φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ, θα θρηνήσει, και ξέρεις κάτι, μπορεί και να το εννοεί, στο διεστραμμένο του μυαλό. Μπορεί και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του υμνώντας σε, θεωρώντας ότι ήταν η κακή στιγμή, ότι σε σκότωσε γιατί σε αγαπούσε. Αλλά το βασανιστήριο σου δε θα έχει τελειώσει, γιατί ακόμη κι όταν το άλλοθι του και η ιστορία του δε στέκουν, η γλώσσα που θα χρησιμοποιηθεί από τα μίντια θα είναι πιο λεία, θα τολμήσουν μάλιστα να μιλήσουν για το ήθος του δολοφόνου σου. Ότι ήταν ένα καλό παιδί, μιας καλής οικογένειας, ότι έφταιγε η κακιά στιγμή, ότι είναι κρίμα, νέο αγόρι, να χάνεται έτσι. Θα τολμήσουν μάλιστα να πουν, μα γιατί δεν ομολόγησε εξαρχής, να γλιτώσει μερικά χρονάκια; Κρίμα, τόσο λαμπρό νέο παλικάρι.
Πολύ βολικά, μια για πάντα, η φωνή σου έχει σιγαστεί. Κανείς δεν πρόλαβε να ακούσει τη δική σου ιστορία. Θα μιλάνε μόνο για τη φόρα με την οποία βούτηξες στη ζωή σου, για το πάθος σου, για τη ζωντάνια και τη νιότη σου. Είσαι είκοσι χρονών. Θα μείνεις για πάντα είκοσι χρονών, μαρμαρωμένη και δολοφονημένη. Θα είσαι άλλο ένα θύμα γυναικοκτονίας που δεν τολμούν να το πουν με το όνομά της. Στα ψιλά γράμματα θα περάσει ότι θέλησες να τον αφήσεις, ότι θέλησες να ζήσεις ελεύθερη. Ότι αυτό σε σκότωσε. Η επιθυμία να απεμπλακείς από τον κλοιό του.
Εμείς οι άλλοι, που μάθαμε την ιστορία σου εκ των υστέρων, πολύ αργά και μας γυρίζει τα στομάχια και δυσκολευόμαστε να καταπιούμε, δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Γιατί; Γιατί ο κόσμος δεν έχει φτιαχτεί για τις Κάρολαϊν, ο κόσμος έχει φτιαχτεί για τους πιλότους που συνήθως τη γλιτώνουν, τουλάχιστον αυτή τη φορά πιάστηκε, και αυτό είναι κάπως ανακουφιστικό αλλά κανείς δε σε έσωσε. Μέχρι να πούμε το αληθινό όνομα αυτού που σου συνέβη, θα γυρίζουμε δεκαετίες πίσω. Θα λειτουργούμε ως σιγαστές ελευθεριών, θα καταπνίγουμε τις φωνές των αδυνάμων, δε θα ακούμε τη φωνή σου φοβάμαι πως θα με σκοτώσει. Είναι πια πολύ αργά, και ξέρεις, Κάρολαϊν, έχω κουραστεί, έχω εξαντληθεί να γράφω για τη βία κατά των γυναικών, αλλά θα συνεχίσω, κι ας κουράστηκαν κι οι άλλοι να τα διαβάζουν, κι ας γίναμε γραφικοί, πρέπει να επέλθει κάποια αλλαγή, πρέπει να μεγαλώσουμε, να ωριμάσουμε, να ακούσουμε, να γίνουμε χίλιες φωνές, να μην αφήνουμε αυτούς που μας κυβερνούν να περνούν ατιμώρητοι. Πρέπει να μιλάμε, όχι ότι αυτό θα σε φέρει πίσω, Κάρολαϊν, τίποτε δε θα σε φέρει πίσω, αλλά ίσως κάποιο άλλο κορίτσι, είκοσι χρονών, νέα μητέρα, που αγαπούσε τη μαμά της και την καλύτερη της φίλη και γέλαγε όταν την έκαιγε ο ήλιος και συγκινιόταν από ένα ηλιοβασίλεμα, ό,τι τελοσπάντων κάνεις ως κορίτσι, μπορεί να σωθεί.
Κάρολαϊν, υπόσχομαι να σε θυμόμαστε. Λυπάμαι που δε σε βοηθήσαμε.
Αν έφτασες εδώ κατά λάθος, αυτό είναι το newsletter μου, Don’t tell me how it ends. Aν θες να διαβάζεις κάθε Κυριακή πρωί ένα προσωπικό essay με πολλά ερωτηματικά και ελάχιστες απαντήσεις, I’m your girl. Welcome to my messy world. 👇