Για κάποια αρκετά χρόνια πίστευα ότι υπήρχαν δύο πράγματα που δεν μπορούσα να κατακτήσω. Δεν ήταν ότι δε θα τα κατάφερνα αν προσπαθούσα. Ήταν ότι υπήρχε κάποιο εγγενές θέμα που δε μου επέτρεπε να τα αποκτήσω, ή αυτά τα δύο πράγματα αφορούσαν κάποιο μαγικό κλαμπ στο οποίο δε θα λάμβανα ποτέ πρόσκληση.
Και τα δύο αυτά πράγματα έγιναν πραγματικότητα το 2022. Και αν φανερώσω ποια είναι αυτά τα δύο πράγματα, θα ακουστεί γελοίο όχι μόνο ότι πίστευα ότι είναι υπερφυσικά αλλά ότι τα εξισώνω μεταξύ τους.
Το πρώτο, και κάπως αστείο, πράγμα, είναι ότι ποτέ δεν πίστευα ότι θα αποκτήσω δίπλωμα οδήγησης. Κάθε φορά που έβλεπα μια γυναίκα να κάνει μανούβρες, ή να οδηγεί συγκεντρωμένη στο δρόμο, ή να παρκάρει, ή, δεν ξέρω, να βγάζει τα παιδιά της απ’το αμάξι, ένιωθα ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που πίστευα ότι δε θα τα κατάφερνα. Θέλω να πω δεν έδωσα 57 φορές για δίπλωμα και δεν το πήρα. Παρ’όλα αυτά, ένιωθα ότι το παιχνίδι είχε χαθεί πριν καν φορέσω ζώνη. Μου έλειπε ένα γονίδιο. Ό,τι και να έκανα, θα αποτύγχανα.
Το δεύτερο και ίσως πιο δικαιολογημένο πράγμα που νόμιζα ότι δε θα κατάφερνα, ήταν να κάνω παιδί. Η μητρότητα είναι κάτι, που αρκετές γυναίκες, δεν σκέφτονται πριν τα 30 τους, κι εγώ λοιπόν δεν το σκεφτόμουν, ή, μέχρι τα 30 το σκεφτόμουν ως μια μακρινή πιθανότητα. Ίσως μέχρι κάποια ηλικία απλά κάτι να μαλάκωνε μέσα μου, αλλά ο τρόπος που φανταζόμουν ήταν κάτι ρομαντικό που απείχε έτη φωτός από την πραγματικότητα της μητρότητας. Αργότερα, όταν άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά, απέκτησα μια ειλικρινή απορία του τι μπορεί να κάνει κάποιος ενήλικας με ένα μωρό για 24 ώρες (ακόμη την έχω αυτήν την απορία) και ίσως το ανέβαλλα γι’αυτό τον λόγο. Μετά το ανέβαλλα γιατί αμφέβαλλα ότι η σχέση μου θα επιζούσε της τρικυμίας. Τελικά, όταν το αποφάσισα, έμαθα ότι λόγω τεχνικών προβλημάτων, θα χρειαζόταν ένα χωριό για να μείνω έγκυος. Έτσι προσπάθησα πολύ καιρό να κάνω παιδί, και μέχρι που η κοιλιά μου έγινε αισθητή και το παιδί μου άρχισε να μου δίνει κλωτσιές, δεν πίστευα ότι μια μέρα θα έβγαινε ένας μικρός άνθρωπος από μέσα μου. Όταν αυτό το ροζουλί, ζαρωμένο, γαλανομάτικο πλάσμα εμφανίστηκε μπροστά μου δεν κατάλαβα και πολλά για ό,τι ερχόταν. Ένα χρόνο μετά, αρχίζω σιγά σιγά να βρίσκω τον εαυτό μου.
Γίνομαι 39 αύριο και τους τελευταίους μήνες κατάφερα δύο πράγματα που είναι μόνο η αρχή δύο πραγμάτων, γιατί το να πάρεις δίπλωμα και να κάνεις παιδί δεν είναι ένα πράγμα που κάνεις μια φορά και τελείωσε. You have to show up. Μπορεί να ήταν χαζό να εξισώνω αυτά τα δύο πράγματα, αλλά σήμερα, και τα δύο έχουν τη σπουδαιότητά τους, ειδικά όταν τα βάζεις μαζί. Πριν μια βδομάδα έβαλα στο αυτοκίνητο μου τον Νικόλα και για πρώτη φορά πήγαμε μια μικρή βόλτα οι δυο μας. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ο Νικόλας δεν κατάλαβε τίποτα. Για κείνον είμαι όλη η ασφάλεια του κόσμου. Εμένα ρόλος μου είναι να τον έχω ασφαλή και να μην του συμβεί τίποτα. Ρόλος μου επίσης είναι να μην φοβάμαι και τη σκιά μου, να είμαι σίγουρη, ήρεμη και καθησυχαστική, να μην αγχώνομαι και να αφήνομαι. Ίσως το πιο οξυδερκές και προφανές ταυτόχρονα πράγμα που μου έχει πει η πεθερά μου είναι ότι πρέπει να χαλαρώσω. Ότι είμαι καλή μαμά και το μόνο που χρειάζεται παραπάνω ο Νικόλας είναι να μην αγχώνομαι τόσο γι’αυτόν. Είμαι σίγουρη ότι οι άλλες μαμάδες που μπορεί να με διαβάζουν νιώθουν το ίδιο με μένα. Ίσως ακούγεται εξαιρετικά προφανές, αλλά ας με πιστέψει κάποιος, δεν είναι. Είναι εξουθενωτικό να προσπαθείς να έχεις τον έλεγχο αλλά άλλο τόσο δύσκολο να επιτρέψεις σε κάποιον άλλο να τον αδράξει.
Αυτές τις μέρες όλο γράφω για πράγματα που με αγγίζουν. Τα 39 δεν είναι 40 αλλά είναι η τελευταία χρονιά που θα περάσω σ’αυτήν την δεκαετία και αν έχω καταφέρει αυτά τα δύο πράγματα που πίστευα ότι δεν θα καταφέρω, δεν δηλώνουν κάποιου είδους επιτυχία. Τα συγχαρητήρια όταν κάνεις παιδί συνοδεύονται από το μακάβριο κάπως “να σου ζήσει” ενώ όταν παίρνεις αμάξι ακούς για “καλοτάξιδο”. Ακούγονται αρκετά προφανή αυτά που γράφω και ίσως και να είναι, αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι αυτά που μου συνέβησαν το 2022 συνεχίζονται το 2023 και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμη. Το να καταφέρνεις πράγματα δεν είναι το να παίρνεις το απολυτήριο, αλλά τι κάνεις έπειτα με αυτό.
Είναι 11 το βράδυ και θα έπρεπε να γράφω για την εμμηνόπαυση. Πότε πρόλαβα να σκέφτομαι την εμμηνόπαυση; Πότε πέρασαν 25 χρόνια γονιμότητας; Αναρωτιέμαι, ενώ η ώρα περνάει και θα χτυπήσει 12, και θα έχω περάσει άλλον έναν χρόνο, που δεν έκανα μονάχα ένα παιδί, δεν πήρα μόνο ένα δίπλωμα, αλλά άλλαξα χώρα, άλλαξα δουλειά και κάποια στιγμή είχα και ροζ μαλλιά.
Ίσως αυτό είναι το χειρότερο σημείωμα που έχω γράψει ποτέ. Μου θυμίζω μια δημοσιογράφο που ακολουθώ που όταν δεν έβρισκε ιδέες για το newsletter της έγραψε μισές έννοιες ζητώντας μας κατανόηση για την έλλειψη έμπνευσης.
Ίσως εμένα θα έγραφε το εξής:
Μετά από λίγο καιρό παίρνεις πίσω το σώμα σου σιγά-σιγά και μετά εξ ολοκλήρου.
Δε μ’αρέσει η τέκνο.
Όσο θέλω μυστήριο και επιθυμία άλλο τόσο θέλω να με κατανοούν και δεν έχω καταλάβει πώς να τα συνταιριάξω αυτά τα δύο.
Μισώ τα γαλλικά, τώρα.
Το καλύτερο ποτό είναι η Παλόμα γιατί πέρασαν 20 χρόνια από τότε που μέθυσες από τεκίλα, ξεπέρασέ το.
Το κορμάκι που πάει περισσότερο στον Νικόλα είναι ροζ ελεκτρίκ και καμιά φορά σκέφτομαι τι θα άλλαζε αν ήταν κορίτσι.
Είναι αντιερωτικός ο σεβασμός;
Καταλαβαίνει κανείς πως νιώθω όταν βγάζω τα ρούχα μου μπροστά του;
Πάλι εκτός θέματος είμαι. Χρόνια μου πολλά.