Όταν ήμουν 18 χρονών, έπινα βότκα με στυμμένο λεμόνι, περπατούσα ξυπόλυτη στο πάτωμα του κλαμπ Κάμελ στην Απολλωνία της Σίφνου και καμιά φορά, όταν η νύχτα έπαιρνε πόδι και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το Κάστρο, με έπαιρνε ο ύπνος ακουμπισμένη στα ηχεία του μαγαζιού.
Θέλω να πω, δεν πρόσεχα και πολύ, το bien être μου ήταν δευτερευούσης σημασίας και δε με ένοιαζε ιδιαίτερα σε ποιο κρεβάτι θα σωριαζόμουν. Έτσι κι αλλιώς, στα 18, το χανγκόβερ έχει την ίδια γεύση είτε ξυπνήσεις μόνος, είτε με παρέα, και το στρώμα είναι το ίδιο ευπρόσδεκτο ή και όχι όπου κι αν το συναντάς. Δεν έψαχνα προβλήματα, αλλά δεν τα απέφευγα κιόλας. Είχα, ίσως ασυνείδητα, ίσως και όχι, αποφασίσει ότι εκείνη είναι η στιγμή που μαζεύεις εμπειρίες. Αυτό που δεν ήξερα, και δε θα μάθαινα για καιρό ακόμη, είναι ότι όλες αυτές τις εμπειρίες, τις ξερνάς με βία μερικά χρόνια αργότερα, όταν το ποτό της επιλογής σου είναι κάτι πιο ήπιο από σκέτη βότκα και όταν αντί για χαστούκια ζητάς, έστω και σπάνια, μια αγκαλιά.
Δημήτρη τον έλεγαν. Το επώνυμό του δεν το έμαθα ποτέ. Ήταν γύρω στα 30, τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει και το στομάχι του ήταν προτεταμμένο. Με φώναζε κόκκινη θύελλα γιατί φορούσα ένα κόκκινο παρεό, και ήταν 2002 και ήμουν 18 ετών και δεν ήξερα καλύτερα. Άλλα κορίτσια στα 14,15,16,17,18 παίζανε με βιντεοπαιχνίδια ή προετοιμάζονταν για τις πανελλαδικές. Άλλα έκαναν επαγγελματικά κολύμβηση ή ήταν πολύ απασχολημένα με το να ικανοποιούν πατρικές επιθυμίες που μπορεί μερικά χρόνια μετά να ξερνούσαν εκνευρισμένα. Εγώ ήμουν εντελώς αφοσιωμένη και αφιερωμένη στο ανδρικό βλέμμα, το ακολουθούσα και από κει έπαιρνα δύναμη, αυτό με έθρεφε, ήταν πατέρας και μητέρα, και το παιδί μου μαζί. Δεν θυμάμαι να έλεγα συχνά όχι στο ανδρικό βλέμμα. Δεν είχα φίλτρο. Το πιο αστείο, βέβαια, ήταν ότι όλα αυτά τα καλέσματα τα μπέρδευα με έρωτα. Η λαγνεία και η αθωότητα περπατούσαν χέρι-χέρι.
Είπα το όνομά του μια φορά, ας το αφήσουμε εκεί. Δεν χρειάζεται να ξεσηκώνουμε τα τέρατα από κει που πήγανε όταν μας άφησαν στην ησυχία μας. Τελοσπάντων, κανά δυο φορές είχαμε επαφές με εκείνον τον άντρα και έπειτα φύγαμε για Αθήνα, και τύχαινε και έμενε όχι πολύ μακριά μου. Μπλεγμένη με ένα σωρό αγόρια και κορίτσια, τον συνάντησα στο σπίτι του, αργά, κάποιο βράδυ, και όσο πιο ψυχρά μου φερόταν τόσο τσιμπούσα. Εκείνο το βράδυ ήπια την καθιερωμένη βότκα και ξάπλωσα στο κρεβάτι δίπλα του κι εκείνος άρχισε να με πασπατεύει, αλλά αυτή τη φορά επικεντρώθηκε σε ένα μέρος του σώματός μου που δεν είχε επιχειρήσει νωρίτερα κι εγώ ήμουν τόσο απροετοίμαστη και τόσο αδαής που όταν προσπάθησε σαν δρομέας σε τερματισμό 100 μέτρων να εισχωρήσει μέσα μου, άρχισα να ουρλιάζω όχι μόνο από πόνο, και τρόμο, αλλά και έκπληξη.
Έφυγα στα τέσσερα από το κρεβάτι, πήγα στην τουαλέτα και για την επόμενη ώρα συνέχισα να σφαδάζω. Εκείνος δε σηκώθηκε από το κρεβάτι, μόνο για να μου καλέσει ταξί, όταν είχα πια μαζέψει τα κομμάτια μου, ξαφνικά νηφάλια και εντελώς ξύπνια. Την επόμενη μέρα, ή έστω τη μεθεπόμενη, ήρθε απ’το σπίτι, και υποθέτω ότι δεν είχα ακόμη το λεξιλόγιο για να πούμε αυτό που γίνεται χωρίς συναίνεση βιασμό, γιατί του άνοιξα την πόρτα, και εκείνος μου έκανε αστειάκια, και όταν τελικά κόψαμε, δεν ήταν γιατί με είχε πληγώσει σωματικά και εξαιτίας του είχα μισήσει το πρωκτικό σεξ, αλλά γιατί έτυχε. Δεν έμαθε ποτέ ότι κάποια πράγματα πρώτα τα συζητάμε κι έπειτα τα επιχειρούμε.
Υπάρχει, βέβαια, όλη αυτή η κουβέντα για το συναινετικό σεξ και πόσο μακριά θα το τραβήξουμε, πρέπει να υπογράφουμε χαρτί πριν κοιμηθούμε με κάποιον; Πόσο από το μυστήριο του σεξ θα χαθεί αν ορίσουμε τους κανόνες πριν συμβούν, και πόσες φορές κάτι που νομίζαμε ότι δε μας πάει και δε θέλουμε, βγαίνει στην πορεία ότι το γουστάρουμε (σπάνια, κατά τη γνώμη μου);
Το 2002 που συνέβησαν αυτά, δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και αυτό που τόσο γραφικά αποκαλούν λαϊκό δικαστήριο. Δε μοιραζόσουν εμπειρίες έτσι απλά πίσω από μια οθόνη και δεν είπα σε κανέναν τι μου συνέβη. Καναδυό χρόνια αργότερα, ήμουν στο Κάμελ με την κολλητή μου και χορεύαμε και με κορόιδευε γιατί κουνούσα πολύ άγαρμπα τα χέρια μου όπως κάνω πάντα γιατί είμαι ατσούμπαλη, και τον είδα στη μέση της πίστας, ακίνητο, το ίδιο γκρίζο μαλλί και τα κουρασμένα μάτια, το στομάχι, το μπλουζάκι πόλο που θυμόμουν να φοράει. Μου κόπηκε η ανάσα και στο μυαλό μου ήρθαν τα πλακάκια του μπάνιου του όπου είχα ξαπλώσει εκείνο το βράδυ και ζήτησα να φύγουμε από τη φίλη μου. Είναι περίεργο, αλλά καμιά φορά τα πράγματα εγγράφονται γι’αυτό που είναι, καιρό, πολύ καιρό, μετά.
Όσοι από μας έσπευσαν να δείξουν αλληλεγγύη προς την κοπέλα που κατηγόρησε τον μπάρμαν γνωστού αθηναϊκού μπαρ για βιασμό, δεν το έκαναν γιατί πιστεύουν ότι δε χρειάζονται αληθινά δικαστήρια ούτε και νόμος. Δεν πιστεύουμε ότι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια, απλά κάποιοι είναι τόσο γουρούνια, που προσωπικά, δεν ξέρω μία κοπέλα που να μην είχε μια ερωτική εμπειρία που συνορεύει με μη συναινετικό σεξ. Σ’αυτό δε φταίνε μόνο οι άντρες, αν και συνήθως μόνο αυτοί φταίνε. Θέλω να πω, είχα μια φίλη, παλιά, που όταν ήταν κουρασμένη, ξάπλωνε στο κρεβάτι και άφηνε τον φίλο της να την καβαλήσει όσο εκείνη κοιμόταν. Το τι δυναμική υποδηλώνει αυτή η σχέση δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω, αλλά απ’όσο ξέρω είναι ακόμη μαζί.
Αν κάνετε μια μικρή έρευνα γύρω σας, θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχουν τόσες εκδικητικές γυναίκες που θα ήταν έτοιμες να αμαυρώσουν στα σόσιαλ μίντια και στην αστυνομία το όνομα ενός τύπου επειδή, τι, δεν τις ήθελε για γκόμενες; Γιατί τις είπε χοντρές; Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που σε κάνει να αποφασίσεις να καταστρέψεις τη ζωή κάποιου;
Επίσης, όλοι ξέρουμε, δυστυχώς, τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Ίσως δεν το περιμέναμε από αυτήν τη δήθεν woke κοινότητα, αλλά τον περισσότερο καιρό, αυτό που θα χωθεί στη λάσπη δεν είναι ο θύτης, αλλά το θύμα. Θα βρεθούν ένα σωρό φίλοι, παλιές γκόμενες, δικηγόροι, άλλοι μπάρμεν, παιδικοί φίλοι, να υποστηρίξουν: είναι ένα καλό παιδί.
Και ξέρεις κάτι; Δεν αμφιβάλλω. Δεν αμφιβάλλω ότι αυτό το παιδί έχει φερθεί, όπως πολλά άλλα παιδιά, πολύ καλά, σε πολλές γκόμενες. Όσοι γυρίσαμε τη νύχτα εκείνα τα χρόνια του ξεδώματος και της χαμένης ηθικής ξέρουμε ότι τα περισσότερα απ’αυτά τα αγόρια που μας πλήγωσαν, είχαν στο πλάι νόμιμες φιλενάδες που θα ορκίζονταν στο όνομά τους.
Οι χειρότερες ιστορίες είναι οι αληθινές ιστορίες. Στην πλειοψηφία τους, οι γυναίκες που έχουν βιαστεί, έχουν βιαστεί από κάποιον που γνώριζαν, κάποιον οικογενειακό φίλο. Κάποιον που εμπιστεύονταν. Δεν είναι βιασμός μόνο όταν συμβαίνει σε ένα σκοτεινό σοκάκι. Βιασμός είναι το μη συναινετικό σεξ - και όχι η άσκηση βίας, παρά την αλλαγή του νόμου που θέλει να περαστεί αυτές τις μέρες. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι την κοπέλα που εδώ και δυο χρόνια αποφεύγει να πάει στο παλιό της στέκι, μπλοκαρισμένη στο ίδιο βράδυ. Στο βράδυ που το καλό παιδί έπαψε να είναι. Είναι παράδοξο πόσο τόσες γυναίκες που κάποτε έχουν βρεθεί στη θέση του θύματος - γιατί είναι πολλές, πιστέψτε με- ήταν έτοιμες να συμμαχήσουν με αυτόν που κατηγορείται και δεν παίρνουν μια πιο ουδέτερη θέση. Μόνο όταν ο Τραμπ κατηγορείται να grab them by the pussy είμαστε αλληλέγγυες;
Από την άλλη, δυστυχώς, δεν περίμενα και πολλά περισσότερα από το ανδρικό φύλο. Μακάρι να ήταν αλλιώς, αλλά έχω και την εντύπωση ότι πολλά αγόρια έχουν βρεθεί σε μια όχι και τόσο συναινετική κατάσταση και δεν το κατάλαβαν. Προσοχή, δε λέω πως όλοι οι άντρες είναι εν δυνάμει βιαστές, αλλά ας θυμηθούμε την Κατρίν Ντενέβ, τα “κλεφτά φιλιά” και τα χάδια στους μηρούς που δε χρειάζεται να προκύπτουν από ξεκάθαρη πρόσκληση του αποδέκτη τους. Κανείς δε θέλει να αμφισβητήσει τις πρακτικές του και είμαι σίγουρη ότι εκείνος ο άντρας του 2002 δεν κατάλαβε ότι αυτό που έκανε είναι μεμπτό, αλλά έλα όμως που είναι. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την τοξική αρρενωπότητα, και οι αμφιλεγόμενες συμπεριφορές πηγάζουν και από αυτήν.
Δεν ξέρω αν ο βιασμός έλαβε χώρα. Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει τις βάσεις για να πάρει τραγικές διαστάσεις, και ήδη μοιάζει να παίρνει. Το μόνο που υποστηρίζω είναι να πάρουμε όλοι λίγο απόσταση, να θυμηθούμε ότι κανένα πόρισμα δεν μπορεί να βγει εν θερμώ και σίγουρα - σίγουρα - ένα κορίτσι έχει δικαίωμα να μιλήσει δύο χρόνια μετά κι εμείς οφείλουμε να έχουμε τη νηφαλιότητα να το ακούσουμε.
Καλή Κυριακή και καλή μας τύχη.
Αν έφτασες εδώ κατά λάθος, αυτό είναι το newsletter μου, Don’t tell me how it ends. Aν θες να διαβάζεις κάθε Κυριακή πρωί ένα προσωπικό essay με πολλά ερωτηματικά και ελάχιστες απαντήσεις, I’m your girl. Welcome to my messy world. 👇